O 24 de Febreiro recordamos o nacemento desta gran poetisa galega que escribiu tanto en lingua galega coma en lingua española. No século XIX, a época na que viviu Rosalía non resultaba nada fácil porque a lingua galega quedara reducida a un mero dialecto, despreciado e desprestixiado.
NEGRA SOMBRA
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do río,
i es a noite, i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me deixaras ti nunca,
sombra que sempre me asombras.
ROSALÍA DE CASTRO
Rosalía de Castro. Santiago de Compostela (Galicia 1837-1885).
Naceu en Santiago de Compostela. Foi bautizada cos nomes de María Rosalía Rita, filla de pais descoñecidos. Mi pouco se sabe da súa educación. Sábe que na escola mostrou talento de versificadora. También lle gustaba o debuxo, a música e a declamación. Rosalía de Castro casou con Manuel Martínez Murguía, erudito cronista de Galicia. Ao ano seguiente Rosalía da luz a su primeira filla, Alejandra, á que seguirán seis fillos máis. O seu domicilio cambióu varias veces, entre Madrid e Simancas. Rosalía nunca disfrutou de booa saúde. Loitou sempre contra enfermedades, e a menudo con la pobreza, viviu dedicada ao seu fogar, aos sus fillos e ao seu marido, nunca aspirou á fama. O seu marido foi quen a convenceu para que publicara as súas obras. Morreu de cáncro aos corenta e oito anos na súa casa de Padrón, que hoxe é un museo.
Compuxo os seus primeiros versos á idade de 12 anos. Aos 17 anos xa era coñecida no "Liceo de San Agustín", polo seu primeiro libro: La Flor . Follas Novas, é o título do seu último libro que contén a súa maneira de ver a vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario