POEMAS DE DECEMBRO

         Cómo se hace una estrella 

Con trocitos de papel,

 del chocolate de ayer.

Con trocitos de bizcocho,

 de la nariz de Pinocho.

Con ruedas de bicicleta,

con raqueta de un atleta.

Con trocitos de un planeta,

con trocitos de un poeta.

Así se hace una estrella.

Y también se puede hacer:

haciendo reír a un pez,

 dando saltos sobre un pie,

dando un beso sin por qué.

 ¡Así se hace una estrella!

                              GLORIA fUERTES

 Nana tradicional. Cantiga popular para durmir a un neno.

Pajarito que cantas
en la laguna
no despiertes al niño
que está en la cuna.

Ea, la nana,
duérmete,
lucerito de la mañana.

Pajarito que cantas
en la alameda
no despiertes al niño,
bendito sea.

Ea, la nana,
duérmete,
lucerito de la mañana.

Pajarito que cantas
en el almendro
no despiertes al niño
que está durmiendo.

Ea, la nana,
duérmete,
lucerito de la mañana.

Cantos de Reis

Antes da uniformización de boa parte dos nosos costumes diarios,  o  tempo de Nadal en Galicia vivíase dun xeito ben distinto. Un xeito propio de ver e sentir o mundo, de vivilo, unha maneira distinta de facer e transmitir a cultura milenaria. E unha desas tradicións que nos facían distintos e singulares eran os Cantares de Reis.

Chamados nalgúns lugares da nosa xeografía como reises ou aguinaldos, eran pequenas composicións cantadas sen acompañamento que os habitantes dos lugares e parroquias entoaban divididos en dous grupos e que narraban a historia do nacemento do neno Xesús e a chegada dos reis Magos cos seus agasallos.

 “Día de Reis, día de Reis,
primeira festa do ano,
entre damas e doncelas,
imos pedi-lo aguinaldo.

Si nos queren da-lo aguinaldo,
non nos fagan agardar,
somos de lonxanas terras,
e temos moito que andar.


Cántolle os Reis
guedellos de cabra,
cántolle os Reis,
e non nos dá nada.


Os tres camelos dos reis
ó chegaren a Galicia,
como non viron deserto,
morrían os tres de risa.
E, ó veren tanta auga
nos regatos e nas rías,
_¡Que catarro imos coller
como veña unha chovisca!
Melchor taca unha gaita,
Baltasar un tamboril,
o Gaspar, que non é músico,
alumea cun candil.  

                                          Aquí vén a vella,
                                           co aguinaldo,
                                           parecelle moito,
                                           e vaille quitando.

 

Déanos, señora,
aunque sea pouco
un touciño enteiro
e o anaco doutro.