"Lucas quere entrenar ao seu robot como se fora humano , pero alguén lle bota un feitizo e comeza a falar con frases feitas que o robot non entende creando situacións cómicas e aprendendo o doble sentido de moitas destas frases..."
Ana Alonso
naceu en Tarrasa (Barcelona) en 1970, aínda que viviu en León, onde estudióu Ciencias Biolóxicas. Publicóu oito libros de poemas e recibiu moitos e moi importantes premios literarios.
Nós destacamos a colección que máis coñecemeos: PIZCA DE SAL:
A súa obra foi traducida a moitos idiomas : francés, alemán, xaponés, turco etc...
Moitas Grazas Ana pola túa presenza!!!
Desexámosche moita sorte cos teus libros e que sigas así, fomentando a lectura coas túas
A Asociación de Escritor@s en Lingua Galega AELG promove a conmemoración o día 24 de febreiro, do DÍA DE ROSALÍADE CASTRO, aniversario donacemento da autora.
Na BIBLIOCROCAIO para celebrar este día propoñémosvos que ao longo da semana recollades na Biblio un marcapáxinas co poema O Moucho, que escoitedes a canción de Migallas do seu disco Pan de millo e que debuxedes moitos mouchos e os baixedes para encher o mural homenaxe.
Esta é a canción de Migallas, escoitade para pillar o ritmo!!
O MOUCHO forma parte dun poema máis longo do seu libro CANTARES GALLEGOS .
Esta é a montaxe do poema, estade atentos para entender esta historia de medo en forma de poema:
Outros poemas: Negra sombra
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
Rosalía de Castro
(Follas novas, 1880)
Adiós , ríos;
adiós, fontes;
Adiós, regatos
pequenos;
Adiós, vista
dos meus ollos,
Non sei cando
nos veremos.
Rosalía de Castro
(Cantares
Gallegos,1863)
Paseniño,
paseniño
vou pola tarde
calada
de Bastabales
camiño.
Camiño do meu
contento;
e en tanto o sol non se esconde
nunha pedriña
me sento.
E sentada
estou mirando
como a lúa vai
saíndo,
como o sol se
vai deitando.
Cal se deita,
cal se esconde
Mentras tanto
corre a lúa
Sen saberse
para donde.
Para donde vai
tan soia
Sin que ós
tristes que a miramos
Nin nos fale
nin nos oia.
Que si oirá e
nos falara
Moitas cousas
lle dixera
Moitas cousas
lle contara.
Rosalía de Castro
(Cantares
Gallegos,1863)
Se o mar tivera barandas
fórate ver ó Brasil;
máis o mar non ten barandas,
amor meu, ¿por dónde hei de ir?
Rosalía de Castro
(Cantares Gallegos,1863)
Tamén podedes botarlle unha ollada a estes videos que informan sobre a obra e a vida da poeta máis universal en lingua galega e castelán: Rosalía de Castro.http://rosaliadecastro.org/planeta-rosalia/
Cargadiña de libros de poesía, chegou desde o Centro de Recursos de Vigo para quedarse ata o día 2 de marzo e así poder celebrar o día de Rosalía, o 24 de febreiro, con nós.
Crocaio está encantado e xa a revolveu un par de veces pero andivo moi liado co entroido e esqueceu avisarvos.
Mirade qué títulos!!
Algúns xa os coñeciamos pero outros non!
E lembrade con este video a Rosalía de Castro, á que pronto faremos esa pequena homenaxe:
Hoxe ensaiamos asRegueifas de entroido e tamén o Bugui e a Carrasquiña para que todo saia ben.
As regueifas son cantos populares nos que dúas ou máis persoas cantan disputando sobre un tema determinado. Son improvisacións que teñen moita dificultade e hai que ser moi bo rimador para realizalas correctamente. Son semellantes ao RAP actual pero máis populares.
Lembrades estes regueifeiros que estiveron no cole? Aquí os tedes dando unha clase no IES de Beade co seu instrumento máis tradicional:a zanfona
CIGARRÓN: personaxe do Entroido, tamén coñecido como peliqueiro, choqueiro ou chocalleiro, segundo os lugares, típico da zona deVerín e Laza. É enVerínonde se tende a designar como cigarrón, que golpea a xente cun látego ou cun pau rematado nunha vexiga, levántalles as saias ás rapazas e obriga a quen captura a convidalo a viño. É “intocable” por parte do público e mantén a súa identidade no anonimato. Viste camisa branca, gravata vermella, chaquetiña curta de seda con adornos dourados e panos de cores, faixa de seda sobre a que vai un cinto de coiro con cinco ou seis chocas de gran tamaño, calzón curto de seda con borlas de la de variadas cores, ligas, medias brancas de fantasía e zapatos baixos e negros. Leva unha carauta feita de madeira cunha especie de mitra de latón na que están pintados distintos animais. Para saber máis http://www.xunta.es/linguagalega/entroido
Seguro que nestes días probaremos estas deliciosas orellas e filloas típicas do entroido galego.Premendo nelas teredes a receita.
Co seu espectáculo SON SAN. Raquel trouxo uns monicreques construídos con material de refugallo (vasos e pratos de cartón), con música e algunha coreografía para bailar. Xan, o monicreque protagonista ensinounos o importante que é levar unha vida saudable, cun bo almorzo e unha alimentación variada así como, de forma divertida, descubriunos como levar a cabo unha boa hixiene. Estivo moi interesante eentretido!! Grazas Raquel! Volve cando queiras...
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
