luns, 19 de abril de 2010

CONTARTE. II Edición









Un ano máis temos a oportunidade de disfrutar coa Campaña de Animación á Lectura Contarte.

Xogaremos a identificar as propostas plásticas do CADERNO DE ANIM ALISTA, de Antón Fortes e Maurizio A. C. Quarello, cos seus referentes orixinais. Meterémonos na pel do artista e participaremos das técnicas e procesos creativos para deixar a nosa pegada na historia da arte.
lectura para 1º, 2º e 3º de Educación Primaria.

Mergullarse en mares de trigais, acougar en campos de estrelas, atopar a OLLOBRUSCO e outros seres marabillosos que espreitan con ollos distintos... abondará par que nenos e nenas poidan recrer os seus propios escenarios fantásticos e as criaturas que neles habían.

En primeiro lugar disfrutamos co conto e logo cada neno/nena creou o seu cadro.
A expresividade e poder de comunicación de Raquel Méndez cos nenos/as, e adultos, fixo posible un obradoiro inolvidable para os que alí estivemos.
Esperamos contar na III Edición de CONTARTE, novamente coa súa presenza.
Aquí tedes unha mostra do que alí realizamos:





















Qninpintado! Obradoiro de plástica creativa, para 4º , 5º e 6º de Educación Primaria.
Cubismo, Surrealismo, Pop-art... aprender a mirar, reparar en cores e formas, espertar a curiosidade polas obras de arte e os movementos de vangarda...
A ilustradora Dna Itziar Ezquieta foi a dinamizadora desta actividade.
Dun xeito dinámico, lúdico e interactivo, os alumnos/as observaban,
relacionaban, descubrían, coñecían a obra de artistas e cuadros famosos, reflexionando sobre as características dalgúns estilos: surrealismo, pop-art, realismo,... Esperamos contar na III Edición de CONTARTE, novamente coa súa presenza.
No CADERNO DE ANIMALISTA, o ilustrador Mauricio A. C. Quarello, versiona diversas obras transformando os personaxes orixinais pero mantendo a esencia do cadro.
CONFECCIONAMOS O NOSO CADRO EN EQUIPO, en estilo surrealista ou pop-art.
A exposición, coa participación de todos





A elaboración das obras de arte por equipos:









Noraboa a todos os que fan posible que CONTARTE sexa unha realidade artístico-literaria, enriquecendo ao noso alumnado e abríndolles novas portas.
¡Esperamos disfrutar tamen coa III Edición de CONTARTE.!
do por Dna Raquel Méndez.

Poemas do mes de abril. Homenaje a Miguel Hernández



CENTENARIO DE


MIGUEL HERNÁNDEZ





FRAGMENTO DO POEMA ADICADO AO SEU FILLO MANUEL MIGUEL,

CANDO TIÑA DOUS ANOS



“Con dos años, dos flores
cumples ahora.
Dos alondras llenando
toda tu aurora.
Niño radiante:
va mi sangre contigo
siempre adelante”



TRISTES GUERRAS



Tristes guerras
si no es amor la empresa.
Tristes, tristes.

Tristes armas
si no son las palabras.
Tristes, tristes.

Tristes hombres
si no mueren de amores.
Tristes, tristes.


EL NIÑO YUNTERO

Me duele este niño hambriento
Como una grandiosa espina,
Y su vivir ceniciento
Revuelve mi alma de encina.

Le veo arar los rastrojos,
Y devorar un mendrugo,
Y declarar con los ojos
Que por qué es carne de yugo.

¿Quién salvará a este chiquillo
menor que un grano de avena?
¿De dónde saldrá el martillo
verdugo de esta cadena?

Que salga del corazón
De los hombres jornaleros,
Que antes de ser hombres son
Y han sido niños yunteros.



xoves, 15 de abril de 2010

CD Recusos Didácticos Miguel Hernández

Con motivo do centenario do nacemento do poeta Miguel Hernández, realízase unha proposta didáctica para os distintos niveis educativos para achegarnos a vida e obra do ilustre poeta de Orihuela.
O presente traballo foi patrocinado pola Consellería de Educación e Ciencia de Castilla-La Mancha, a través do Centro de Profesores de Tomelloso.
Para descarga-lo buscades en internet CD Recursos Didácticos sobre Miguel Hernández, e varias páxinas o localizan.
Felicitar a todos os que fixeron este proxecto e deicidiron comparti-lo, enriquecéndonos a todos co seu traballo.

luns, 12 de abril de 2010

DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL


Tódolos anos, o 2 de abril, o IBBY ( Internacional Borrad on Books for Young People) celebro o DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL, co fin de conmemorar o nacemento do escritor danés Hans Christian Andersen. Cada ano é un país membro de dita Organización Internacional o encargado de editar o cartel anunciador e a mensaxe dirixido a tódos nenos do mundo.



Cartel de Noemí Villamuza


Apréndese a xogar antes que a ler. E a cantar. Os nenos da miña terra entoabamos estacanción cando aínda ningún de nós sabiamos ler. Xuntabámonos en roda na rúa e, disputándonos as voces cos grilos do verán, cantabamos unha e outra vez a impotencia do barquiño que non sabía navegar.


Ás veces fabricabamos barquiños de papel e poniámolos nas pozas e os barquiños afondaban sen conseguir alcanzar costa ningunha.

Eu tamén era un barco pequeño fondeado nas rúas do meu barrio. Pasaba as tardes nunha azotea mirando como o sol se poñía polo poñente, e albiscaba ao lonxe – non sabían aínda se ao lonxe do espazo ou a o lonxe do corazón – un mundo marabilloso que se estendía alén de onde alcanzaba a miña vista.

Tras dunhas caixas, nun armario da miña casa, tamén había un libro pequeneiro que non podía navegar porque ninguén o lía. Cantas veces pasei pola súa beira sen decatarme de súa existencia. O barco de papel, atoado no lodo; o libro solitario, oculto no andel tras as caixas de cartón.

Un día, a miña man, buscando algo, bateu co lombo do libro. Se eu fose libro contaríao así: “un día a man dun rapaz rozou a miña cuberta e eu sentín que despregabas as miñas velas e comezaba a navegar”.

Que sorpresa cando por fin os meus ollos tiñeron en fronte aquel obxecto! Era un pequeño libro de pastas vermellas e filigranas douradas. Abrino expectante como quen encontra un cofre e ansía saber o seu contido. E non foi para menos. Nada máis empezar a ler comprendín que a aventura estaba servida: a valentía do protagonista, as personaxes bondadosas, os malvados, as ilustracións con frases a pé de páxina que miraba unha e outra vez, o perigo as sorpresas..., todo me transportou a un mundo apaixonante e descoñecido.

Desa maneira descubrín que alén da miña casa había un río, e que tras do río había un mar e que no mar, esperando levantar áncora, un barco. O primeiro ao que subín chamábase La Hispaniola, pero o mesmo daría que se chamase Nautilus, Rocinante, a nave de Simbad, a barcaza de Huckleberry,... todos eles, por máis que pase o tempo, estarán sempre á espera de que os ollos dun neno despreguen as súas velas e lle fagan levantar áncora.

Así que… non esperes máis, estende a tú aman, toma un libro, ábreo, le: descubrirás, igual que na canción da miña infancia, que non hai barco, por pequeño que sexa, que en pouco tempo non aprenda a navegar.

Eliacer Cansino

Traducción Ánxela Gracián.

venres, 9 de abril de 2010

BIOGRAFÍA DE MIGUEL HERNÁNDEZ E VÍDEO HOMENAXE

Miguel Hernández (1910-1942), poeta y dramaturgo español.
Nació en Orihuela (Alicante) donde comenzó a estudiar en el colegio de los jesuitas pero que tuvo que abandonar muy pronto para ponerse a trabajar repartiendo leche y cuidando ovejas, aunque ya se había convertido en un gran lector de la poesía clásica española (Góngora y Garcilaso, principalmente). Formó parte de la tertulia literaria, en Orihuela, de Efrén Fenoll y Ramón Sijé, con el que establecería una gran amistad. En la década de 1930 se marchó a Madrid donde trabajó como colaborador de José María Cossio en Los toros y se relacionó con poetas como el chileno Pablo Neruda, y los españoles Rafael Alberti, Luis Cernuda y otros. Miembro del Partido Comunista Español, durante la República participó en las Misiones pedagógicas, creadas para llevar la cultura a las zonas más deprimidas de España. Tomó parte activa en la Guerra Civil española y asistió al Congreso internacional de intelectuales antifascistas de 1937 en Valencia. Acabada la guerra intentó escapar pero fue detenido en la frontera portuguesa. Condenado a pena de muerte, se le conmutó por la de treinta años, pero no la cumplió porque la tuberculosis acabó con su vida en 1942 en la prisión de Alicante.
La poesía de Miguel Hernández se caracteriza por su intenso lirismo, tanto en su primera colección de poemas, sumamente elaborados, Perito en lunas (1933) y con una clara influencia gongorina, como en los sonetos de corte clásico de El rayo que no cesa (1936), y que la crítica considera su obra más lograda. Sus poemas tratan principalmente del amor, la muerte, la guerra y la injusticia, temas que conoció y experimentó con intensidad.
Durante la guerra compuso Viento del pueblo (1937), una poesía militante y propagandística como la que también realizaba Rafael Alberti y que llamaba “poesía de guerra”. El rostro humano y cruel de la guerra así como el sufrimiento de sus compañeros en el campo de batalla es lo que se ve en El hombre acecha (1938). En la cárcel acabó Cancionero y romancero de ausencias (1938-1941) de un sobrio esteticismo en el que la luz procede de la desnudez de las palabras. Los temas de esta obra son los tradicionales de la lírica popular española como el amor hacia la esposa e hijos, la soledad del prisionero y, por supuesto, las consecuencias de la guerra.


mércores, 7 de abril de 2010

POEMAS DE MIGUEL HERNÁNDEZ

Aquí recollemos algúns dos poemas de Miguel Hernández, esperamos que disfrutedes tanto coma nós.


Elegía a Ramón Sijé.
Poema de Miguel Hernández


(En Orihuela, su pueblo y el mío,
se me ha muerto como del rayo Ramón Sijé,
a quien tanto quería...)

Yo quiero ser llorando el hortelano
de la tierra que ocupas y estercolas,
compañero del alma tan temprano.

Alimentando lluvias, caracolas,
y órganos mi dolor sin instrumentos,
a las desalentadas amapolas

daré tu corazón por alimento.
Tanto dolor se agrupa en mi costado,
que por doler, me duele hasta el aliento.

Un manotazo duro, un golpe helado,
un hachazo invisible y homicida,
un empujón brutal te ha derribado.

No hay extensión más grande que mi herida,
lloro mi desventura y sus conjuntos
y siento más tu muerte que mi vida.

Ando sobre rastrojos de difuntos,
y sin calor de nadie y sin consuelo
voy de mi corazón a mis asuntos.

Temprano levantó la muerte el vuelo,
temprano madrugó la madrugada,
temprano está rodando por el suelo.

No perdono a la muerte enamorada,
no perdono a la vida desatenta,
no perdono a la tierra ni a la nada.

En mis manos levanto una tormenta
de piedras, rayos y hachas estridentes,
sedienta de catástrofes y hambrienta.

Quiero escarbar la tierra con los dientes,
quiero apartar la tierra parte a parte
a dentelladas secas y calientes.

Quiero mirar la tierra hasta encontrarte
y besarte la noble calavera
y desamordazarte y regresarte.

Y volverás a mi huerto y a mi higuera,
por los altos andamios de las flores
pajareará tu alma colmenera

de angelicales ceras y labores.
Volverás al arrullo de las rejas
de los enamorados labradores.

Alegrarás la sombra de mis cejas
y tu sangre se irá a cada lado,
disputando tu novia y las abejas.

Tu corazón, ya terciopelo ajado,
llama a un campo de almendras espumosas,
mi avariciosa voz de enamorado.

A las aladas almas de las rosas
del almendro de nata te requiero,
que tenemos que hablar de muchas cosas,
compañero del alma, compañero.



Para la libertadPoema de Miguel Hernández


Para la libertad sangro, lucho, pervivo.
Para la libertad, mis ojos y mis manos,
como un árbol carnal, generoso y cautivo,
doy a los cirujanos.

Para la libertad siento más corazones
que arenas en mi pecho: dan espumas mis venas,
y entro en los hospitales, y entro en los algodones
como en las azucenas.

Porque donde unas cuencas vacías amanezcan,
ella pondrá dos piedras de futura mirada
y hará que nuevos brazos y nuevas piernas crezcan
en la carne talada.

Retoñarán aladas de savia sin otoño,
reliquias de mi cuerpo que pierdo en cada herida.
Porque soy como el árbol talado, que retoño:
aún tengo la vida.



Nanas de la cebollaPoema de Miguel Hernández


La cebolla es escarcha
cerrada y pobre.
Escarcha de tus días
y de mis noches.
Hambre y cebolla,
hielo negro y escarcha
grande y redonda.

En la cuna del hambre
mi niño estaba.
Con sangre de cebolla
se amamantaba.
Pero tu sangre,
escarchada de azúcar,
cebolla y hambre.

Una mujer morena
resuelta en luna
se derrama hilo a hilo
sobre la cuna.
Ríete, niño,
que te traigo la luna
cuando es preciso.

Tu risa me hace libre,
me pone alas.
Soledades me quita,
cárcel me arranca.
Boca que vuela,
corazón que en tus labios
relampaguea.

Es tu risa la espada
más victoriosa,
vencedor de las flores
y las alondras.
Rival del sol.
Porvenir de mis huesos
y de mi amor.

Desperté de ser niño:
nunca despiertes.
Triste llevo la boca:
ríete siempre.
Siempre en la cuna
defendiendo la risa
pluma por pluma.

Al octavo mes ríes
con cinco azahares.
Con cinco diminutas
ferocidades.
Con cinco dientes
como cinco jazmines
adolescentes.

Frontera de los besos
serán mañana,
cuando en la dentadura
sientas un arma.
Sientas un fuego
correr dientes abajo
buscando el centro.

Vuela niño en la doble
luna del pecho:
él, triste de cebolla,
tú, satisfecho.
No te derrumbes.
No sepas lo que pasa
ni lo que ocurre.



El niño yuntero
Poema de Miguel Hernández


Carne de yugo, ha nacido
más humillado que bello,
con el cuello perseguido
por el yugo para el cuello.

Nace, como la herramienta
a los golpes destinado,
de una tierra descontenta
y un insatisfecho arado.

Entre estiércol puro y vivo
de vacas, trae a la vida
un alma color de olivo
vieja y ya encallecida.

Empieza a vivir, y empieza
a morir de punta a punta,
levantando la corteza
de su madre con la yunta.

Empieza a sentir, y siente
la vida como una guerra,
y a dar fatigosamente
en los huesos de la tierra.

Contar sus años no sabe
y ya sabe que el sudor
es una corona grave
de sal para el labrador.

Trabaja y mientras trabaja
masculinamente serio,
se unge de lluvias y se alhaja
de carne de cementerio.

A fuerza de golpes, fuerte,
y a fuerza de sol, bruñido,
con una ambición de muerte
despedaza un pan reñido.

Cada nuevo día es
más raíz, menos criatura,
que escucha bajo sus pies
la voz de la sepultura.

Y como raíz se hunde
en la tierra lentamente,
para que la tierra inunde
de paz y panes su frente.

Me duele este niño hambriento
como una grandiosa espina,
y su vivir ceniciento
revuelve mi alma de encina.

Lo veo arar los rastrojos,
y devorar un mendrugo,
y declarar con los ojos
que por qué es carne de yugo.

Me da su arado en el pecho,
y su vida en la garganta
y sufro viendo el barbecho
tan grande bajo su planta.

¿Quién salvará a ese chiquillo
menor que un grano de avena?
¿De dónde saldrá el martillo
verdugo de esta cadena?

Que salga del corazón
de los hombres jornaleros,
que antes de ser hombres son
y han sido niños yunteros.


Canción última

Poema de Miguel Hernández


Pintada, no vacía:
pintada está mi casa
del color de las grandes
pasiones y desgracias.

Regresará del llanto
adonde fue llevada
con su desierta mesa,
con su ruinosa cama.

Florecerán los besos
sobre las almohadas.

Y en torno de los cuerpos
elevará la sábana
su intensa enredadera
nocturna, perfumada.

El odio se amortigua
detrás de la ventana.

Será la garra suave.

Dejadme la esperanza.

Pintada, no vacía:
pintada está mi casa.



Romancillo de Mayo
Poema de Miguel Hernández


Por fin trajo el verde Mayo
correhuelas y albahacas
a la entrada de la aldea
y al umbral de las ventanas.

Al verlo venir se han puesto
cintas de amor las guitarras,
celos de amor las clavijas,
las cuerdas lazos de rabia,
y relinchan impacientes
por salir de serenata.

En los templados establos
donde el amor huele a paja,
a honrado estiércol y a leche,
hay un estruendo de vacas
que se enamoran a solas
y a solas rumian y braman.

La cabra cambia de pelo,
cambia la oveja de lana,
cambia de color el lobo
y de raíces la grama.

Son otras las intenciones
y son otras las palabras
en la frente y en la lengua
de la juventud temprana.

Van los asnos suspirando
reciamente por las asnas.
Con luna y aves, las noches
son vidrio de puro claras;
las tardes, de puro verdes,
de puro azul, esmeraldas;
plata pura, las auroras
parecen de puro blancas
y las mañanas son miel
de puro y puro doradas.

Campea Mayo amoroso;
que el amor ronda majadas,
ronda establos y pastores,
ronda puertas, ronda camas,
ronda mozas en el baile
y en aire ronda faldas...


Tus cartas son un vino
A mi gran Josefina adorada


Desde que estoy ausente
no sé sino soñar,
igual que el mar tu cuerpo,
amargo igual que el mar.

Tus cartas apaciento
metido en un rincón
y por redil y hierba
les doy mi corazón.

Aunque bajo la tierra
mi amante cuerpo esté,
escríbeme, paloma,
que yo te escribiré.
Cuando me falte sangre
con zumo de clavel,
y encima de mis huesos
de amor cuando papel.


....

Libros para niños sobre MIGUEL HERNÁNDEZ

Para que os nenos teñan a posibilidade de disfrutar e coñecer a figura de Miguel Hernández aquí tedes unha serie de libros moi atractivos e interesantes, recollidos por D. Pedro Díaz.




MIGUEL HERNÁNDEZ PARA NIÑOS
Ilustrador J. Ramón Alonso.
Editorial: Susaeta.
Cunha coidada selección de poemas e fantásticas ilustracións.






MIGUEL HERNÁNDEZ PARA NIÑOS Y NIÑAS... Y OTROS SERES CURIOSOS.
Ilustradora: Dinah Beatriz Salama.
Editorial: Ediciones de la Torre.
Nesta edición recopílanse 23 poemas do autor das “Nanas de cebolla”.
Sobre a base dunha edición anterior, con novas ilustracións e selección dos poemas, recopílanse 23 poemas do autor das “Nanas de cebolla”.









MIGUEL HERNÁNDEZ PARA NIÑOS
Colaborador Francisco Esteve.
Ilustrador : Lorenzo Olaverri.
Editorial: Ediciones de la Torre.
Esta antoloxía de poemas de Miguel Hernández conta coa maxistral colaboración de Francisco Esteve, un dos maiores estudiosos da obra de D. Miguel Hernández.







ME HA HECHO POETA LA VIDA
Ilustrador Miguel Tanco.
Editorial: SM
O libro consta de dúas partes, unha breve biografía, e na segunda parte inclúe 15 poemas de D. Miguel Hernández que son recitados no CD que acompaña ao libro.












LA VIDA Y POESÍA DE MIGUEL HERNÁNDEZ. Ed. Edebé.


JOAN MANUEL SERRAT E MIGUEL HERNÁNDEZ

Texto de Joan Manuel Serrat para una edición mexicana del disco de 1.972
«Conocí a Miguel Hernández en uno de aquellos bancos del umbrío jardín de la Universidad, la vieja y entrañable Universidad Central a cuyo balcón principal un glorioso día se asomó la libertad para arrojar sobre la acera el busto altivo del dictador. Gran día aquél. Luego llegaron sus lacayos y nos comieron a palos, pero no importa.
En aquellos bancos hablábamos de amor, conspirábamos contra el régimen, leíamos poesía y tomábamos el sol al mismo tiempo. En aquellos claustros, en aquellos jardines, en aquellas aulas, entre octavillas clandestinas y apuntes de Genética Aplicada, también iban de mano en mano los maravillosos libros que desde Argentina nos hacía llegar la Editorial Austral –bendita sea– y que nos devolvían a aquellos que fueron condenados al ostracismo, con toda su voz y todo su acento. Aquellos libros eran ventanas abiertas por las que entraba un aire nuevo que ventilaba el tenebroso tiempo de la dictadura.
Quisiera que los que escuchen estas canciones recuerden que su autor fue un poeta perseguido, condenado y encarcelado. Un hombre que murió en prisión por el delito de pensar y escribir cosas como las que aquí pueden oír.
Fue un pastor de cabras, fue una persona comprometida con su gente y con su tiempo. Un hombre sencillo y sensible que amaba la libertad y decía: "... soy como el árbol talado que retoño y aún tengo la vida" ... y se la quitaron.
Que el destino mantenga fresca la memoria y nos libre de aquellos que asesinan a los poetas y a la poesía.»

En 1.972 Serrat edita un disco con poemas de Miguel Hernández, y con motivo de su centenario realiza una edición con nuevos poemas.


Manuel Serrat, visita a Josefina Manresa, viuda de Miguel Hernández tras editar el disco y descubre que ella no tiene, por eso al salir de su casa compra un tocadiscos y se lo regala para que pueda escuchar los poemas de su esposo musicados y cantados por él.








MIGUEL HERNÁNDEZ

Con motivo do centenario do nacemento do ilustre poeta D. Miguel Hernández, traballaremos a súa figura e obra.

Información extraída da web oficial e do artigo do Sr. Juan Torres:

O Centenario do nacemento do poeta Miguel Hernández en 2010 supón unha oportunidade irrepetible de mostrar a riqueza do seu legado. É por iso que a Fundación Cultural Miguel Hernández, o Concello de Orihuela e outras entidades e organismos, entre eles a Generalitat Valenciana, emprenderon a tarefa, cargada de responsabilidade e de ilusión, de organizar os actos que conmemoran os cen anos do nacemento do ilustre escritor oriolano, para converter o Centenario nun verdadeiro acontecemento.
Esta efemérides servirá para facer reflexionar a calquera persoa acerca da figura do poeta, do seu pasado máis próximo e do futuro aínda por vir, sempre sen miras estreitos ou localistas, e si universais, como a obra hernandiana.

Para unha visión global para os nenos, da figura deste excepcional home e poeta, recollemos a adaptación realizada por CARMEN GIL en http://www.poemitas.com/


Miguel Hernández para niños

¡Se viste el mundo de fiesta!
Llega a Orihuela el retoño,
un claro día de otoño,
a una familia modesta.

Siempre está en pie muy temprano.
Cuida en la Sierra Oriolana
las cabras cada mañana:
tiene que echar una mano.

Por la tarde las ordeña.
Va a repartir a diario
leche fresca al vecindario,
y por el camino sueña.

Oye cantar al jilguero.
Observa una lagartija
que sale de una rendija.
Le encanta oler a romero.

Un día Miguel, por fin,
va al colegio, muy contento.
Destaca por su talento.
Allí aprende hasta latín.

Disfruta mucho en la escuela.
Al niño atento y flacucho
los libros le gustan mucho.
En la escuela, el tiempo vuela.

Su padre está preocupado.
Miguel tiene que ayudar.
Debe dejar de estudiar
para cuidar el ganado.

El muchacho pastorea.
Mientras vigila las cabras,
se atiborra de palabras:
¡no hay un libro que no lea!

Miguel, el joven pastor,
con tres amigos o cuatro
forma un grupo de teatro
y hace a menudo de actor.

Entre brezos y alhucemas,
con tan sólo quince años,
mientras cuida del rebaño,
empieza a escribir poemas.

Su amigo Ramón Sijé
le transmite su cultura
y el amor por la lectura.
¡Tiene en Miguel tanta fe...!

Buscando reputación,
viaja a Madrid el poeta,
con versos en la maleta
y prisa en el corazón.

Muere su amigo y hermano.
Estalla una guerra cruel
en la que lucha Miguel
del bando republicano.

Tras sufrir enormemente,
se casa en cuanto regresa
con Josefina Manresa,
pero ha de volver al frente.

Los tiempos le son adversos.
No encuentra forma mejor
de soportar su dolor
que componer bellos versos.

Más tarde es encarcelado.
Va de prisión en prisión
escribiendo en un rincón,
triste, enfermo y desgraciado.

¡Cuánto añora a su criatura!
En el penal de Torrijos,
le hace una nana a su hijo
llena de amor y ternura.

Este poeta brillante,
un funesto y negro día,
muere en una enfermería
de la cárcel de Alicante.

Mas Miguel no se ha marchado.
Con sus versos que estremecen,
emocionan y enternecen,
sigue estando a nuestro lado.

Carmen Gil (http://www.poemitas.com/)

sábado, 20 de marzo de 2010

RECOMENDACIÓNS DE LIBROS DE POESÍA


A continuación vos recomendamos diversos libros de poesía para as distintas idades:

EDUCACIÓN INFANTIL


¡YUM! ¡MmMn! ¡QUÉ RICO!

Por: Pat Mora Ilustrado por: Rafael Lopez

Para edades: 3-6.

Celebremos las comidas originarias del continente americano: cacahuates, moras, maíz, patatas, tomates y otros alimentos, con la poesía haiku y maravillosas ilustraciones.



EDUCACIÓN PRIMARIA




Animal Poems of the Iguazú/Animalario del Iguazú Por: Francisco Alarcón Ilustrado por: Maya Christina Gonzalez

Para edades: 6-9

Inspirado en una visita al Parque Nacional Iguazú
en Suramérica, Francisco X. Alarcón celebra los animales, cielos, cascadas y mucho más, en estos cortos y vibrantes poemas bilingües. En cada
página se presentan palpitantes pinturas que se arremolinan y giran, dando aún más vida a cada poema.







Completa los poemas con la palabra que falta. Fíjate en los dibujos y juega a adivinar.
Autor:Lola Casas.
Ilustrador:Mercè Arànega.
ISBN:84-236-7413-4
Nº Páginas: 64





A CASA DE CARTÓN
. Autora: Concha Blanco. Il : Ánxeles Ferrer. Ed. Everest.
A partir de 6 anos.
A adela xa non lle serven os zapatos de charón, que gardaba nunha caixa de cartón coma un tesouro. Os zapatos herdaríaos a súa curmá pequena, pero... que podía facer coa caixa de cartón?




LETRAS PARA ARMAR POEMAS.
Varios autores
Selección y prólogo de Ana Pelegrín
A partir de 8 años. Páginas: 136

Una antología de poesía contemporánea, cercana a la sensibilidad y gusto de los niños y niñas de hoy. Una cuidada selección diseñada para disfrutar y para sentir la poesía como algo vivo y entretenido.



TRES VOLTAS Ó PLANETA

Autora: Ana Mª Fernández. Ilustrado por Enjamio.
Colección Montaña Encantada. Ed Everest.
A partir de 8 anos.
Unha, dúas, tres... todas as voltas precisas para completar unha fermosa e entrañable viaxe arredor do planeta.

DÍA MUNDIAL DA POESÍA

O día mundial da poesía é tributo á palabra poética proposta pola UNESCO, celébrase cada 21 de marzo (equinoccio de primaveira) co propósito de consagrar a palabra esencia e a reflexión sobre o noso tempo.

A poesía é unha ponte entre persoas e grupos, que axúdanos a comprendernos mutuamente e a entendernos a nós mesmos. A poesía expresa - as veces de maneira sinxela, outras con fonda complexidade- os nosos temores, esperanzas, anhelos e sentimentos.

Falar de poesía é moi gratificante porque é unha arte que se vale de diversos artificos como a profundidade, o ritmo e o son no uso da palabra. Para os autores modernos, a poesía se refleja de xeito diferente en cada lector, quen dará un sentido personalizado ao texto. Para os autores antigos, a poesía ía máis alá da arte. Era vista como unha fonte espiritual do saber.

Dende eiquí queremos homenaxear a tódolos poetas que nos deixaron o seu legado e aos poetas actuais, que nos fan disfrutar desta arte de combinar, expresar e transmitir as emocións.



¿Qué es poesía?,

dices mientras clavas

en mi pupila tu pupila azul.

¡Qué es poesía!

¿Y tú me lo preguntas?

Poesía … eres tú.

GUSTAVO ADOLFO BÉCQUER.


PALABRA DE POETA

Palabra de poeta,

que escribe no caderno

o que lle peta

e, andando entre as palabras,

capaz é de sentirse lúa, sol,

mar, bolboreta

ou arrecendo de lfor,

e, ás veces, reiseñor...


Palabra de poeta,

que nunca vai mentir

porque non sabe,

e o mundo máis fermoso

é o que lle cabe

alá no corazón

e na carpeta.


Palabra de poeta,

palabra misteriosa,

e decidida,

unhas veces discreta,

outras, máis viva,

pero sempre fermosa,

creativa...


Palabra de poeta,

si, amigos;

falade coma min,

verso con verso,

creade ese universo

que vos digo,

¡veredes o que é

ser divertido!


ANA Mª FERNÁNDEZ
Tres voltas ó planeta


Vos lembramos que no blog da nosa biblioteca, os poemas semanais agrúpanse e saen a luz no blog mensualmente. Esperamos que vós disfrutedes tanto deles coma nós.

xoves, 18 de marzo de 2010

POEMAS DO MES DE MARZO










LA CAMPANA

Suena la campana,

la Luna se asusta.

"¿Qué ocurre, qué pasa?",

pregunta la Luna.



El Grajo responde

moviendo sus alas:

"El viento de marzo,

que quiere jugar,

tocó la campana

de la catedral.



La luna suspira,

vuelve a suspirar:

"Ah..., el viento de marzo...

con abril se irá".







EL BARQUITO DE PAPEL








Con la mitad de un periódico

hice un barco de papel,


en la puerta de mi casa


le hice navegar muy bien.




Mi hermana, con su abanico,


sopla y sopla sobre él.


¡Buen viaje, buen viaje,


barquito de papel!







Libro de Poemas VENTOS.

AUTOR: Antonio García Teijeiro





¿QUÉ ES POESÍA?




¿Qué es poesía?, dices mientras clavas


en mi pupila tu pupila azul.



¡Qué es la poesía! ¿Y tú me lo preguntas?


Poesía... eres tú.




GUSTAVO ADOLFO BÉCQUER







Palabra de poeta,
que escribe no caderno
o que lle peta
e, andando entre as palabras,
capaz é de sentirse lúa, sol,
mar, bolboreta
ou arrecendo de flor,
e, ás veces, reiseñor...
Palabra de poeta,
que nunca vai mentir
porque non sabe,
e o mundo máis fermoso
é o que lle cabe
alá no corazón
e na carpeta.
Palabra de poeta,
palabra misteriosa,
e decidida,
unhas veces discreta,
outras, máis viva,
pero sempre fermosa,
creativa...
Palabra de poeta,
si, amigos;
falade coma min,
verso con verso,
creade ese universo
que vos digo,
¡veredes o que é
ser divertido!
ANA Mª FERNÁNDEZ
Do poema Xa son maior
do libro
Tres voltas ó planeta.
Ed. Everest.

luns, 8 de marzo de 2010

SEMANA DA PRENSA


Se foras un xornal,...

Como te sentirías? Esperarías anhelante que te colleran e detivéranse nas distintas seccións que tes? Ou desexarías permanecer nun rincón sen que che fixeran caso.

A continuación podedes ler e disfrutar co relato de "El periódico" de Mary Solari, publicado pola Ed Santillana.



EL PERIÓDICO



El periódico llegó al quiosco, apretado entre sus otros compañeros clónicos, bien atado con unas cuerdas. ¡Plaf! hizo el paquete al caer en la acera cuando aún amanecía. Allí quedó, esperando en el suelo, abrigado por sus hermanos, hasta que llegó el quiosquero y desató el paquete para ponerlo en uno de los estantes.

Era un quiosco grande. Tenía todo tipo de publicaciones que se alineaban, bien ordenadas, en los expositores. Las había para todas las edades, gustos e ideas.

Pronto, el periódico sintió que la pila de ejemplares que tenía sobre él iba dismunuyendo. Un hombre de traje azul y corbata de seda de alegres colores se llevó a uno de sus compañeros. Otro caballero, con corbata de rayas y sombrero, cogío al vecino situado a su derecha. Una muchacha con pantalones vaqueros y enormes botines, al colocado a su izquierda.

Por fin se llevaron al que estaba sobre él y quedó en primera fila. sitió un poco de fresco, pero lo aguantó bien. Tenía tantas ganas de ir a repartir noticias que no le importó quedarse desprotegido.

- Buenos días, Lorenzo - dijo un joven al quiosquero-. Me manda el ajefe a buscar los periódicos. Me llevo éste y el de los deportes. Anótalo en su cuenta.

- De acuerdo, Paco. Hasta luego.

Y una mano lo levantó por los aires hasta alojarlo bajo el brazo. A través de la camisa del muchacho, olió su desorodante. Esto le hizo recordar la publicidad que llevaba en una de sus páginas: Desodorante Rasputín. Una viril forma de oler bien".

En la calle, el periódico aprovechó para mirar a su alrededor. Había bastante ajetreo y el tráfico era intenso. Paseaban muchos colegiales. Algunos, con la mochila a la espalda, cargados como caracoles. Otros, tirando de mochilas con ruedas.

Mientras tanto, Paco caminaba silbando y leyendo los titulares del periódico de deportesl Luego entró en un bar.

-No tiene muy buenas críticas el árbitro de ayer, jefe -le dijo el jovén a un hombre que trajinaba ante la máquina de café.

-Es que el penalti que pitó era muy discutibles-respondió el hombre.

-Yo, hoy, prefiero no hablar de fútbol. Por favor, ponme un café con leche y una tostada -dijo una chica.

El muchacho lanzó los dos periódicos sobre la barra. Mientras se deslizaba por la pulida superficie a una velocidad veriginosa, como un patinador, el periódico se preguntó adónde iba. Cuando creía que se iba a caer por un extremo, la chica lo frenó y, al levantarlo para leerlo, el periódico, tuvo ocasión de ver por encima del mostrador, que le pareció un auténtico precipicio, todo lo que había en el suelo, junto a los taburetes... ¡Uf! ¡Por poco no acaba en medio de aquella terrible suciedad!

La muchacha abrió el periódico por las páginas culturales y leyó la crítica de una película. Él sintió una suave caricia, un delicioso cosquilleo, cuando los dedos de la joven se deslizaron por sus columnas. Luego cayeron sobre el papel unas miguitas que olían a mantequilla. ¡Le pareció una delicia!

-¡Hasta, mañana! - se despidió poco después la chica.

A continuación, una ejecutiva abrió el periódico por las páginas de economía. Echó un vistazo a algunas cifras y el periódico sintió que se elevaba su temperatura. Aquella sensación duró poco porque el compañero de la mujer de negocios le dijo:

- Vámonos. No podemos llegar tarde a la reunión.

El periódico fue pasando de mano en mano hasta el mediodía. se fue ajando con el uso y en él quedaron impresas las huellas de sus diferentes lectores.

Así, la página de cine todavía guardaba las miguitas de la tostada. La sección de economía olía a colonia. Las páginas de deportes tenían manchas de tortilla y a la sección de noticias internacionales le faltaba un trozo que alguien habían arrancado para anotar un teléfono. En las páginas de anuncios había algunos subrayados y un círculo inequívoco de taza de café le adornaba la esquina derecha.

Al periódico todavía le dolía una foto de la página de deportes donde un cliente lo había golpeado con el dedo índice, "toc, toc, toc", mientras decía:

-Éste sí que es un buen jugador. Tres goles marcó en el partido de ayer.

Pero la jornada laboral del periódico no acabó ahí. Mientras le servían la comida, un parroquiano leía la información sobre una importante exposición de pintura que se inauguraba al día siguiente. El papel quedó marcado con una gota de sopa. Al acabar de comer, el hombre lo dejó en una esquina de la barra y el periódico se quedó tranquilo durante un rato, disfrutando de una merecida siesta. En el bar continuó el ajetreo mientras recogían los platos y barrían el suelo. Poco después oyó, todavía adormilado:

- Vuelvo enseguida, Paco.

-¡Vale, jefe!

Y notó que el dueño del bar lo cogía, lo doblaba, se lo colocaba bajo el brazo y caminaba un rato reconfortado por un agradable sol de primavera. El periódico sintió el aire fresco y se encontró muy bien.

A buen paso, el hombre cruzó varias calles hasta llegar a un edificio con una larga verja. Allí se detuvo y se puso a leer. Comenzó por la primera página, de forma metódica, y el periódico sintió el calorcillo de su mirada recorriendo sus líneas.

-¡Hola, papá!- dijo una niña mientras corría a dar un beso a sus padres.

-Reyes, ¿qué llevas a quí dentro, piedras? -dijo al coger la mochila de su hija y comprobar lo que pesaba-. Anda, toma el periódico.

-¿Lo vas a tirar? -preguntó.

-No, todavía no lo he leído entero. ¿Por qué?

-Es que tenemos que hacer un títere de papel usado y me vendría muy bien.

-Cuando lo termine, te lo doy. Me falta muy poco -dijo el padre.

¡Un títere!¡Sería protagonista de un espectáculo! ¡Actuar en un escenario! ¡Era más de lo que podía haber soñado nunca! El periódico sintió una inmensa alegría.

-¿Me vas a ayudar a hacerlo, papá?

-Por supuesto.

Cuando llegaron al bar, la niña dejó el periódico en la barra y saludó al camarero.

-¿Qué desea tomar hoy la señorita? -preguntó Paco con una gran sonrisa.

-Pues póngame un zumo y un bocadillo de queso, por favor -respondió reyes con seriedad, siguiéndole la broma.

La niña tomó su merienda y su padre dio por terminada la jornada laboral.

Los dos se despidieron de Paco y se fueron a casa.

-Venga Reyes, haz los deberes mientras yo leo un rato el periódico y luego nos ponemos a hacer el títere. A ver si está acabado cuando llegue mamá, ¿vale?

Poco después, la niña apareció, dispuesta a comenzar la tarea con su padre.

-La profe nos dijo que hay que romper el papel y remojarlo en bastante agua.

El periódico se quedó perplejo. ¿Para ser títere tenían que meterlo en agua? No esperaba eso. Pero así fue. Padre e hija cogieron un cubo con agua y empezaron a cortar el periódico en trocitos. De pronto se vio transformado en cofetis, a la vez que notaba cómo iba hundiéndose en el agua. Poco a poco, los trozos d epapel se fueron ablandando, deshaciéndose y desintegrándose... El periódico dejó de sentirse como tal, se dio cuenta de que el agua formaba parte de él y ambos se convertían en un todo... Fue entonces cuando perdió el conocimiento.


-¡Es genial, Reyes! -exclamó una alegre voz-. ¡Os ha quedado un títere precioso!

Se despertó con un sobresalto. Una mujer lo miraba con admiración, desde muy cerca. Junto a ella, el padre de Reyes sonreía satisfectho.

-¿Te gusta, mamá? ¿De verdad? -preguntó Reyes con verdadero entusiasmo.

-¡Me encanta! Parece un personaje tan real... con esos ojos tan vivarachos...

El títere sintió que Reyes lo cogía, lo levantaba con cuidado y lo trasladaba a otro lugar. En el cuarto de baño, la niña acercó su rostro y el cuerpo del títere al espejo. A continuació, con voz cantarina y aguda, dijo:

-¡Hola, muñeco!

De repente se vió reflejado al lado de Reyes en el brillante cristal. ¡Era un títere! ¡Un títere de verdad!

-¡Hola!- respondió el títere a la niña.

Y la voz le salió como un graznido, grave, ronca..., porque era una voz que acababa de estrenar.


MARY SOLARI

POEMAS DO MES DE FEBREIRO

O ENTROIDO
Eu no Entroido teño medo
deste feo cigarrón;
vai choutando polas rúas,
as súas chocas fan ¡tolón!
Faremos as carautas,
troulearemos a cachón.
Pero gústame o Entroido
Polos grelos e o lacón,
pediremos polas portas
filloas, chulas, roscóns…
a cachucha, os chourizos
o entrecosto e os roxóns.
Ana Mª Fernández





SI PINTO MI CARA
Si pinto mi cara
con muchos colores
y adorno mi traje
con cintas y flores,
si canto canciones
y llevo antifaz,
ríete conmigo
porque es carnaval.
C. MUSCARSEL

CANCIÓN DE LLUVIA

Febrero carnavalero,

Febrero de lluvia y sol.

Por la calle el paragüero

va cantando su canción.

Los niños danzan en corro

o juegan con el balón.

Pasan los días, los niños

quieren salir de excursión.

Llueve, no llueve, sí llueve...

Si llueve, será peor:

¡nos quedaremos en clase

aprendiendo la lección!

SAGRARIO PINTO

mércores, 24 de febreiro de 2010

CELEBRAMOS O DÍA DE ROSALÍA DE CASTRO

DÍA DE ROSALÍA DE CASTRO



Hoxe celebramos o día de Rosalía de Castro. Escolleuse esta data por ser hoxe, día 24 de febreiro a data do seu nacemento.

Aquí tedes unha selección de libros para nenos e nenas sobre Rosalía e os seus poemas.




ROSALÍA DE CASTRO PARA NENOS
Rosalía de Castro. Ediciones de la Torre.
124 páginas

ADIÓS RÍOS, ADIÓS FONTES.
Rosalía de Castro Ilustracións de Rodrigo Chao Blanco.
Baía Edicións.

ROSALÍA.
Fundación Rosalía de Castro.
Helena Villar Janeiro / Ánxeles Ferrer.



ROSALÍA DE CASTRO (1837-1885)
Dedicado o Día das Letras Galegas en 1963
Para ver este poema a cor de tres gallinas y un gallo , terás que clicar


Para coñece-la en profundidade a Rosalía debedes clicar


A SÚA VIDA

Nace en Santiago de Compostela o 24 de febreiro do ano 1837, ás 4 da madrugada, no Camiño Novo nunha casa que xa non existe. Foi bautizada no Hospital Real (actual Hostal dos Reis Católicos) cos nomes de María Rosalía Rita.

A súa nai María Teresa de Castro y Abadía (1804-1862), era de familia fidalga, os Castro, de orixe castelán, pero establecida en Galicia dende a Idade Media; foron condes de Lemos nunha das súas ramas. O seu pai, José Martínez Viojo (1798-1870) era un seminarista que logo chegaría a ser Capelán da Colexiata de Iria.


Descoñécese cantos anos estivo Rosalía en Ortoño, probablemente ata os doce que é cando pasa a vivir en Padrón coa súa tía Teresa Martínez Viojo, onde Teresa de Castro se fai cargo dela e pasan a vivir logo a Santiago. Alí estuda música e debuxo na "Sociedad de Amigos del País". Nesa mesma época participa activamente no "Liceo de la Juventud", instalada no antiguo convento de San Agustín. Rosalía tiña grandes dotes de actriz e sábese que en 1854 representa no Liceo o papel principal de Rosmunda, drama de Gil y Zárate, con gran éxito. No Liceo toma contacto coa vida intelectual de Santiago e coñece a Pondal e Aurelio Aguirre. Este último exerceu gran influencia en Rosalía e que se revela sobre todo en La flor, o primeiro libro de Rosalía. Tamén hai unha poesía de Aguirre dedicada a Rosalía daquela época.

En 1856 Rosalía trasládase a Madrid, onde vive na casa dunha prima da súa nai, María Josefa Carmen García-Lugín y Castro. Publica a colección de versos La flor, en castelán. Murguía, que por entonces tamén residía en Madrid, escribe un artigo moi favorable, mesmo alentador, en La Iberia, aínda que con obxeccións á pouca madurez dalgunhas composicións. A raíz deste suceso coñécense e casan o dez de outubro de 1858 en Madrid, na igrexa de San Ildefonso. Trasládanse a vivir a Santiago e ó ano seguinte teñen a primeira filla, Alejandra (1859-1937) dez anos maior que o máis vello dos seus seis irmáns. Vivirán en distintos lugares según o destino de Murguía: A Coruña, Madrid, A Mancha, Extremadura e Simancas (onde Murguía é nomeado xefe do "Arquivo de Simancas", despois da Revolución de Setembro), é ahí onde Rosalía escribiu a maioría dos poemas de Follas Novas. En 1862 morre a súa nai. Son anos nos que pasan apuros económicos, a vida non é doada para eles.

En 1863 apareceu (en Vigo) o seu primeiro grande libro "Cantares Gallegos" , sen dúbida a base de todo o rexurdimento literario e non literario da Nosa Terra, recollendo o tímido labor doutros como Pintos ou Añón e o fito que significaron os xogos frorais da Cruña (1861) e o seu "Album de la Caridad" (1862); o 17 de maio daquel ano firma Rosalía a adicatoria da obra pra Fernán Caballero, data adoptada, co gallo do seu centenario, como Día das Letras Galegas (1963).Na década de 1860-70, ferida pola saudade, escribe boa parte de Cantares Gallegos e a maioría das súas novelas.

"Vigo está vencellada ó nacemento da literatura galega, porque 'Cantares gallegos'
é o primeiro libro en galego".



O sete de novembro de 1868 nace a súa filla Aura que morrerá en 1942. En 1871 volven a Galicia ó ser nomeado Murguía xefe do Arquivo Xeral de Galicia instalándose na Coruña. Neste mesmo ano nacen os xemelgos Gala e Ovidio nas Torres de Lestrove (2-7-71), Ovidio que morreu en 1900 foi un destacado pintor e Gala vai ser a última das súas fillas en desaparecer (14 de xaneiro de 1964).

En 1873 nace na Coruña, Amara que finará en 1921. O 20 de marzo de 1875 nace en Santiago Adriano Honorato Alejandro, que morrerá ó caer dunha mesa o 4 de novembro de 1876 en en 1877 nace, morta, Valentina.

Os derradeiros anos da súa vida pásaos en Padrón, na súa casa de A Matanza (hoxe Casa Museo de Rosalía). Alí remata Follas Novas e escribe En las orillas del Sar.

En Padrón atopábase a casa solariega dos Castro, o pazo de A Arretén, que por aquel entonces xa non pertencía á familia. Rosalía evócaa nun poema de Cantares Gallegos, Como chove miudiño, así como a figura do seu avó, José de Castro Salgado, que Rosalía non chegou a coñecer. Rosalía tiña interese en publicar Historia de mi abuelo, pero nin chega a editarse, nin o orixinal chega ata nós, probablemente desaparecido na queima de papeis que ordenou facer á súa filla Alejandra antes de morrer.

Rosalía nunca foi unha muller forte e en 1885 agrávase o cancro que padecía, por iso decide pasar unha tempada en Carril, na ría de Arousa, xa que antes de morrer quería ve-lo mar.

Ós 48 anos, o día 15 de xullo de 1885, morre en Padrón, donde levaba tempo morando, na casa da Matanza que hoxe está convertida en museo.

Foi enterrada no cemiterio da Adina, na igrexa parroquial de Iria, á que ela cantara nuns preciosos versos de Follas Novas.

O 25 de maio de 1891 os seus restos foron trasladados á igrexa de San Domingos de Bonaval, en Santiago, ó Panteón de Galegos Ilustres, onde repousa na actualidade.


A OBRA DE ROSALÍA


Rosalía escribiu en galego e en castelán, en prosa e en verso. A súa obra está profundamente marcada polas circunstancias que rodearon a súa vida, apuros económicos, desgracias familiares e saúde delicada.

En galego escribiu os libros de poemas Cantares gallegos (1863) e Follas novas (1880). En castelán e en verso, La flor (1857), A mi madre(1863) e En las orillas del Sar (1884). En castelán escribiu tamén a novela romántica El caballero de las botas azules (1867).

En Cantares gallegos, Rosalía de Castro trata de dignifica-la imaxe de Galicia, conta os costumes do pobo e defende o galego. Moitos poemas son glosas de cantigas populares. Denuncia a miseria e a emigración masiva a que estaban obrigados os galegos, sen deixar de verte-los seus sentimentos e vivencias persoais.

Follas novas é unha obra profundamente intimista, reflexo dos sentimentos persoais de Rosalía: soidade, dor e desasosego. Con poesía de acento universal, Rosalía recorre o camiño do particularismo e do universalismo, para transcende-las vivencias estéticas e dar unha visión radical da vida e preguntarse polo sentido mesmo da existencia humana.

A poetisa folclórica de Cantares gallegos transfórmase en poetisa filosófica en Follas novas, onde se amosa como un xenio da literatura universal pola súa poesía metafísica.

Fonte consultada: Magazine "La ría de Vigo", 2001.

ir a: rosalía de castro
http://www.galespa.com.ar/

luns, 8 de febreiro de 2010

Chega o entroido!

Ler e disfrutar da lectura é un dos maiores placeres, por íso Crocaio e Crodila en cada época do ano, vos envían información de diferentes libros. Neste caso sobre o entroido.
Vos recomendamos os seguintes libros para todas as idades

DESCUBRO EL CARNAVAL MÁGICO

Autor : Jean Marzollo
Editor : Altea
Resumen: Un libro-juego de adivinanzas visuales, con rimas.






DISFRACES DIVERTIDOS.
Autor: Varios. Ed. SM.
Un nuevo formato de la colección ‘‘Divertidos’‘en el que, además del texto en rima y los pop-ups, el niño encontrará 30 combinaciones diferentes de texto e ilustración.





DISFRACES DE PERSONAJES

Autor: Isabel Sanz. Ed. Parramón.
¿Quieres transformarte en un pirata terrible? ¿O en una guapa Cleopatra? ¿Y que te parecería ser un perrito dálmata? Sólo tienes que buscar una buena ocasión, conseguir los materiales y seguir las indicaciones, paso a paso, de este libro. Verás qué fácil es cofeccionar el disfraz más divertido de la fiesta. Autor : Isabel Sanz
Editorial : Parramon






DISFRASES MÁGICOS

Autor: Varios
Editorial : Clipe

¡Bienvenida al Club de Moda! Sonia y Paula te estaban esperando. Y es que hoy irán a una fiesta de disfraces... iy aún no saben qué ponerse!


EL LIBRO DE LAS MÁSCARAS DE PAPEL PLEGADO.



Autor: Varios

Editorial: Alianza Editorial
Se queres construir as túas propias máscaras, mira o libro e fainas ti mesmo.

TEO SE DISFRAZA
Violeta Denou
Timun Mas infantil

¡Ha llegado carnaval! Teo y sus amigos preparan los disfraces. Teo se disfraza de gallo, pero tiene la mala suerte que le cae encima un bote de pintura y se mancha de la cabeza a los pies. Menos mal que tía Rosa está cerca y tiene solución para todo: el disfraz de gallo se convierte en un disfraz de espantapájaros. Los niños acuden con sus disfraces al desfile de carnaval.


El CARNAVAL

Autor: José María Parramón e María Rius.